Ziekenhuis avontuurtje

Ondertussen ben ik al weer bijna 2 maanden in China.. de tijd vliegt!
Er is in de afgelopen 2 weken dan ook weer vanalles gebeurd, nee, geen dag is saai hier. Door al het gratis eten in het restaurant van het hotel, en het goedkope en groot aanbod van eten buiten de deur, merkten Demi en ik dat ons buikje aardig aan het groeien is. Door mijn aziatische achtergrond kom ik vrijwel nooit kilo's aan, ongeacht wat ik eet. Maar vreemd genoeg begon ik het toch echt in de spiegel te zien. Demi en ik besloten op Zaterdag avond (twee weken geleden) weer lekker naar Slim's New York Steak & Burger te gaan, en een burger te bestellen met alles erop en eraan. Mijn buik voelde sinds die 3 dagen ervoor al erg opgezet dat het na die burger zelfs pijn ging doen, het leek wel een zwangerschapsbuikje. Ademen kon haast niet aangezien me buik helemaal naar voren stond. Ik sloeg het toetje over en we hebben snel de taxi naar het hotel gepakt.

In het hotel plofte ik op bed, zette en filmpje op en kon door de misselijkheid een paar minuten geen woord meer zeggen. Ik dacht eerst dat ik gewoon te veel had gegeten.. en die avond begon te ellende.
Alles kwam eruit, jaja, alsof al het eten en drinken van de afgelopen week er in 1x uit wilde.
Boven de wc hangend heb ik onze 'engel' Lizzy ingelicht over wat er aan de hand was, en die vond uiteraard dat ik gelijk naar het ziekenhuis moest (dat is hun oplossing op alles) en had daarom ook de manager van het restaurant en alle hotel staff laten weten dat ik boven de wc hing... fijn. Maar nee, dat vond ik eerst niet nodig en daarnaast kon ik niet eens lopen tenzij ik de wc met me mee kon dragen. Nee, ik wilde de wc niet los laten.

Jammer genoeg werd het alleenmaar erger en de misselijkheid werd ook steeds heftiger. Toch maar naar het ziekenhuis, was toch om de hoek. Heel lief wachtten er collega's in de lobby om met ons mee te gaan naar het ziekenhuis. Arm aan arm, half getild, krom lopend en over een zwerver stappend door de drukke straat waren we er dan eindelijk. Lijk wit en in een rolstoel rolde ik door het ziekenhuis (die er trouwens zo onpersoonlijk uitziet als een ondergrondse parkeerplaats) en alle chinezen vonden mij weer heel interessant en konden het niet van weerhouden me aan te staren en te wijzen. Heel irritant als je je niet lekker en moe voelt.

Er was een klein kamertje en daar zat de dokter die gelukkig engels kon spreken. Ke kon gewoon naar binnen lopen en alvast gaan zitten terwijl de patient ervoor zijn advies en medicijnen nog kreeg. Ik was aan de beurt en vertelde wat er aan de hand was. De dokter vond dat ik moest gaan liggen op een ligbed die daar stond, om op mijn buik te drukken. Tijdens mijn tijd in China heb ik opgegeven op mijn smetvrees want anders is China niet te genieten, haha. Ik gaf al aan dat als ik ging liggen, ik misselijk werd. Maar nee, het moest en zou gebeuren. Na een poging, sprong in van het bed af, het kamertje uit en rende de gang op richting de eerste beste wc. Ik smeet de eerste deur open, twee gaten in de grond.. de volgende deur dan, een soort concierge hok met het meest AFSCHUWELIJKE wc die ik ooit in mijn leven heb gezien. Aangezien het warme water me mond al uitkwam, dacht ik er niet bij na en polfte op mijn knieën. Om het nog erger te maken, was er ook geen wc papier, gewoon simpelweg omdat je dat zelf moet meenemen naar de wc.

Met een nog witter hoofd (en een heel vies gevoel) rolde ze me door naar de hal voor het bloedprikken. Je staat in de rij, alsof je bij de supermarkt staat. Iedereen staat mee te kijken en de vrouw achter het glas was ook niet mee te communiceren. Na het bloedprikken krijgt iedereen een watje op de arm gedrukt, en die watjes met bloed kun je dan ook overal op de grond vinden. Iedereen hoest van zich af en overal hoor je krijsende kinderen. Niet echt rustgevend allemaal.

We moesten een uur wachten tot de uitslag van de bloedtest. Maar ondertussen ging mijn buik gewoon vrolijk door met vervelend doen. Demi heeft de rolstoel met mij erin om de tien minuten moeten rennen naar een van de o zo geweldige wc's daar. Op een gegeven moment was de enige westerse toilet door iemand besmeerd met bloed, maar ik kon geen seconde langer meer wachten dus ik sprong in de rolstoel, demi rende naar de lift op naar een andere verdieping in hoop om een wc te vinden. En Demi, die vond het helemaal grappig natuurlijk, en ik ondertussen keihard bidden dat mijn buik het nog even wilde inhouden. Ik was doodsmoe van alle lichamelijke inspanningen. Een uur later moesten we terug naar de dokter voor de uitslag, dus weer terug door de lange hallen van het ziekenhuis. En iedereen maar staren en in je nek ademen, ik zat er echt doorheen. De uitslag van de bloedtest heb ik niet alleen gehoort, een paar andere onbekende zieke chinezen waren ook heel benieuwd naar de uitslag dus kwamen om me heen staan en luisterden gezellig mee en keken zelfs op de medicijnen, terwijl ze van zich af hoesten.

Ik werd helemaal teruggerold naar het hotel over straat en het was ondertussen rond 1 uur snachts. Ik heb nog nooit zo'n verschrikkelijke nacht meegemaakt en geen oog dicht gedaan. Ik heb denk ik wel 7 keer overgegeven in 4 uurtjes, en andere details zal ik jullie besparen. Telkens weer douchen, even proberen te slapen, en weer naar de wc rennen. Ik wist niet dat er zoveel liters water in mijn kleine lichaam zat haha. Heb ik een geluk dat ik in een luxe kamer zit..

Daarna ben ik 4 dagen in bed gebleven aangezien mijn buik erg van slag was en ik kon alleen vloeibaar en fruit eten. Ik kijk sindsdien erg uit metwat ik eet, en probeer nu ook veel gezond te eten en te bewegen.

Terwijl ik dit schrijf, zit in op een heel gaaf College. Ik zal hier in mijn volgende verslag over schrijven. Xx